«Έφυγε» από κοντά μας, στις 16/04/2015 ο σύντροφος Αριστείδης Αβραμίδης Γεννημένος το 1939 από γονείς πόντιους και αγωνιστές της εθνικής αντίστασης.
Σε ηλικία πέντε χρονών εξορίστηκε για τριάμισι χρόνια μαζί με τον αδελφό και τη μάνα του, η οποία πέθανε στους δυο πρώτους μήνες της εξορίας. Ο πατέρας του Γιώργος Αβραμίδης Αξιωματικός του Δ.Σ.Ε. που βρίσκεται από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο του απελευθερωτικού αγώνα, το 1949 δολοφονείται με βίαιο τρόπο από προδοσία. Έμεινε έτσι ορφανός από μάνα και πατέρα.
Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του στο ορφανοτροφείο Γρεβενών και στην επαγγελματική σχολή «Αριστοτέλης» της Θεσσαλονίκης, όπου πήρε και το πτυχίο του τεχνίτη επιπλοποιού.
Το 1959 ήρθε στη Λάρισα όπου εργάστηκε, φοίτησε στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας και παντρεύτηκε τη σύντροφό του Άννα.
Η δίψα του για μάθηση του έδωσε τη δύναμη να τελειώσει το νυχτερινό Γυμνάσιο στην Καλλιθέα και να συνεχίσει τις σπουδές του στη Φλωρεντία της Ιταλίας όπου πήρε το πτυχίο του Αρχιτέκτονα Μηχανικού.

Πάντα με την οικογένειά του που αγαπούσε τόσο πολύ και τη συντροφιά της μουσικής με το αγαπημένο του τρομπόνι. Σ’ όλες τις πόλεις που έζησε συμμετείχε ως σολίστ στη Φιλαρμονική.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έστησε στη Καλλιθέα το γραφείο του μαζί με τον ξάδερφο του Αντώνη Σεβαστιάδη και με την κοινωνική ευαισθησία που πάντα τον διέκρινε συμμετείχε στα κοινά. Ήταν αγαπητός όχι μόνο στους ποντιακούς συλλόγους που με περηφάνια συμμετείχε, αλλά και σ’ όλους τους συμπολίτες. Σ’ όλα τα χρόνια της αγωνιστικής του διαδρομής δεν έλειψε στιγμή από τις μάχες που έδινε το Κόμμα. Υποψήφιος με τους δημοτικούς συνδυασμούς του ΚΚΕ, εκλέχτηκε Δημοτικός σύμβουλος με την Δημοκρατική Δημοτική Ενότητα στο Δήμο Καλλιθέας για τρεις τετραετίες.
Όσοι συμπορευτήκαμε μαζί του σε κοινούς αγώνες και μοιραστήκαμε μαζί του κοινές ιδέες και οράματα για μια άλλη κοινωνία, ανθρώπινη, δίκαιη και σοσιαλιστική, χωρίς εκμετάλλευση και πολέμους, τον αποχαιρετούμε υπογραμμίζοντας ότι οι προσφορά του, η συμβολή του και η στάση του δεν χάνονται, δεν λησμονιούνται.
Ο Αριστείδης Αβραμίδης υπήρξε σεμνός, ασυμβίβαστος αγωνιστής, κομμουνιστής, μένοντας πιστός μέχρι τέλους σε ιδανικά και αξίες. Ήταν ευρύτερα αποδεκτός λόγω της καθαρής πολιτικής του τοποθέτησης, της στάσης ζωής και των αρχών που ακολούθησε.
Ασκούσε στον καθημερινό βίο, χωρίς όρια το περιεχόμενο της ελευθερίας, με μια υπευθυνότητα ασύγκριτη, με μια σεμνότητα υποδειγματική και με μια τρυφερότητα ποιητική.
Δεν εκπροσωπούσε απλώς το λαό της πόλης μας, αλλά και ευρύτερα, όχι στεκόμενος απέναντι του, αλλά ανασαίνοντας την αγωνία του, ζώντας μέσα στον ίδιο το λαό.
Διατύπωνε τη γνώμη του χωρίς δημαγωγία, χωρίς διγλωσσία, χωρίς δηλώσεις σκοπιμότητας και υπολογισμούς, μαχητικά και με επιχειρήματα, αναδεικνύοντας την ιστορική κάθε φορά ευθύνη του μεμονωμένου αγωνιστή, που όμως ταυτόχρονα τόνωνε και αποθέωνε την αναντικατάστατη συλλογικότητα. Γιατί ασφαλώς πάντα οι πολλοί καθορίζουν τις εξελίξεις, όμως αυτό σε τίποτα δεν μειώνει το ειδικό και καθοριστικό ρόλο της προσωπικότητας. Έτσι έχοντας την αίσθηση του περιττού, μιλούσε λιτά, απλά, πιστεύοντας ότι η κάθε στιγμή «ήταν ο καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά».
Με τη δράση, τη στάση, το έργο του κατάκτησε τον τίτλο του αγωνιζόμενου επαναστάτη επιστήμονα, που έκανε πράξη τα λόγια του Βάρναλη «την ευτυχία την έζησα στο δόσιμο χωρίς μιστό, τη λευτεριά στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό..» καθώς και ως επαναστάτης διανοούμενος επίσης πραγματοποίησε λόγια του ίδιου του ποιητή «..Την ύπαρξή σου την οκνή για να πλαταίνεις, να βαθαίνεις, σμίξε με τον αμέτρητο Αριθμό! Μέσα στου πόνου, που βογγά, την άσωτη Άβυσσο κατέβα. Κει θα βρεις της Αλήθειας το Ρυθμό.» και ο Αριστείδης, πορεύτηκε, αγωνίστηκε, έσμιξε με το λαό, βρήκε και δίδαξε την αλήθεια.
Είχε βαθιά συνειδητοποιήσει ότι η επιστημονική γνώση τότε μόνο είναι αληθινή δύναμη, όταν χρησιμοποιείται και μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Έφυγε και μας κληροδότησε μια πλατιά και ανεκτίμητη κληρονομιά και αισθανόμαστε πραγματικά προνομιούχοι, με το παράδειγμα της λιτής αγωνιστικής ζωής του, μας έδειξε ότι στο δύσκολο μα υπέροχο αγώνα για το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, στον όμορφο συντροφικό μας αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης κοινωνίας η ζωή ούτε ξοδεύεται ούτε σπαταλιέται. Γίνεται πιο ωραία, πιο όμορφη, αποκτά ουσιαστικό νόημα-περιεχόμενο, όταν τρέφεται με πραγματικές αξίες.
Γι' αυτό αξίζει να τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε.


Εκ μέρους των Κομματικών οργανώσεων Καλλιθέας του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης Καλλιθέας, παράταξης του ΚΚΕ, εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη για την απώλεια ενός άξιου και ξεχωριστού αγωνιστή.